Termin rozliczenia różnic inwentaryzacyjnych według ustawy o rachunkowości Zeszyty Metodyczne Rachunkowości nr 3 (507) z dnia 1.02.2020 Zakwalifikowanie wydatków na zakup opakowań na właściwe stanowisko kosztów w firmie produkcyjnej Osoby, które podpisały sprawozdanie finansowe ponoszą odpowiedzialność karną określoną w rozdziale 9 ustawy o rachunkowości. Zgodnie z art. 77 tej ustawy, kto wbrew przepisom dopuszcza się, m.in. do sporządzenia sprawozdania finansowego niezgodnie z przepisami lub zawarcia w nim nierzetelnych danych, podlega grzywnie lub karze Korporacja Ubezpieczeń Kredytów Eksportowych S.A. do sprawozdania finansowego dołącza sprawozdanie o stanie wyodrębnionego rachunku bankowego, o którym mowa w art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o gwarantowanych przez Skarb Państwa ubezpieczeniach eksportowych (Dz. U. z 2015 r. poz. 489 i 1844). Podział wierzytelności za okres rozliczeniowy. Art. 77. Podział wierzytelności za okres rozliczeniowy. Dz.U.2022.0.2309 t.j. - Ustawa z dnia 15 maja 2015 r. - Prawo restrukturyzacyjne. 1. Wierzytelność za okres rozliczeniowy, w trakcie którego zostało otwarte postępowanie restrukturyzacyjne, w szczególności z tytułu czynszu najmu Na podstawie art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2019 r. poz. 351, 1495, 1571, 1655 i 1680 oraz z 2020 r. poz. 568) w związku z art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 869, z późn. zm.) zarządza się, co następuje: Odpowiedzialność za wykonywanie obowiązków w zakresie rachunkowości. Odpowiedzialność za wykonywanie obowiązków w zakresie rachunkowości ponosi zasadniczo kierownik jednostki (art. 4 ust. 5 ustawy o rachunkowości; dalej: uor). Za kierownika jednostki ustawa o rachunkowości (art. 3 ust. 1 pkt 6) uznaje: Przechowywanie dokumentów księgowych według ustawy o rachunkowości i innych aktów prawnych Zeszyty Metodyczne Rachunkowości nr 8 (440) z dnia 20.04.2017 Wybrane problemy dotyczące techniki księgowania AfzLeF. Kto musi prowadzić księgi rachunkowe? Obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych ustala ustawa o rachunkowości w art. 2 ust. 1. Zgodnie z prawem, obowiązek dotyczy spółek handlowych: osobowych, kapitałowych oraz organizacji, a także spółek cywilnych i osób prawnych, z wyjątkiem Skarbu Państwa i Narodowego Banku Polskiego. Obowiązek spoczywa również na osobach fizycznych, spółkach jawnych osób fizycznych oraz spółek partnerskich, gdy ich przychody netto za poprzedni rok obrotowy były równe lub większe od 2000000 euro. Kolejną grupą, dla której prowadzenie pełnej księgowości jest obowiązkiem, to jednostki organizacyjne działające na podstawie prawa bankowego, przepisów o obrocie papierami wartościowymi, funduszów inwestycyjnych, o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej, o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych, a także przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, bez względu na osiągane przychody. Instytucje, takie jak: urzędy gmin, powiatów, województw i ich związków, państwowe, gminne, powiatowe i wojewódzkie jednostki budżetowe i zakłady budżetowe również muszą prowadzić księgi rachunkowe. Obowiązek dotyczy też jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, oddziałów i przedstawicielstw zagranicznych przedsiębiorców uczestniczących w obrocie gospodarczym na terenie Polski oraz jednostek, które otrzymują na wykonanie zadań zleconych fundusze celowe, dotacje i subwencje z budżetu państwa lub jednostek samorządu terytorialnego. Dobrowolne stosowanie ksiąg rachunkowych Osoby fizyczne, spółki jawne oraz spółki partnerskie, których przychody netto za poprzedni rok obrotowy były niższe od 2000000 euro, chociaż nie muszą, mogą dobrowolnie prowadzić księgi rachunkowe. Aby to zrobić, konieczne jest jednak zawiadomienie właściwego urzędu skarbowego jeszcze przed rozpoczęciem roku obrotowego. Chociaż obowiązek nie jest nałożony na te podmioty obligatoryjnie, wiele firm decyduje się na taką formę rachunkowości, gdyż pozwala ona zarządowi na uzyskanie dużej ilości informacji na temat procesów finansowych zachodzących w przedsiębiorstwie. Ułatwia to ustalenie polityki finansowej firmy i obrazuje jej kondycję. Cel i sposób prowadzenia ksiąg rachunkowych Ponieważ forma prowadzenia ksiąg jest skomplikowana, zazwyczaj firmy zwracają się o pomoc do biur rachunkowych z certyfikatem Ministerstwa Finansów. Prowadzenie ksiąg rachunkowych jest zadaniem trudnym w porównaniu z prowadzeniem KPiR. Obejmuje nie tylko przychody i rozchody, ale także wszelkie inne działania finansowe, wykonywane przez dany podmiot gospodarczy. Pełna księgowość służy do rozliczenia podatkowego, ale ma także za zadanie rejestrację wszystkich wydarzeń finansowych – tak, by dawały one przejrzysty obraz działalności i finansów danej jednostki. Zapis księgowy przedstawia dowód w księgach rachunkowych. Dlatego księga rachunkowa musi być prowadzona chronologicznie, w sposób rzetelny, odzwierciedlający stan rzeczywisty. Zapis ma być aktualny i bezbłędny, dlatego musi być sprawdzany. Wpisu dokonuje się w dniu zdarzenia. Udokumentowanie zapisów ma umożliwiać identyfikację dowodów na każdym etapie przetwarzania danych. Dla niektórych podmiotów ustawa o rachunkowości przewiduje konieczność corocznego sporządzania sprawozdań finansowych. Dzięki zapisom w księdze możliwe jest sporządzanie raportów i sprawozdań finansowych. Na jej podstawie dokonuje się rozliczeń i sporządza deklaracje podatkowe. Składniki księgi rachunkowej Na księgi rachunkowe składają się: dziennik, księga główna, księgi pomocnicze, inwentarz, zestawienie obrotów i sald księgi głównej oraz sald ksiąg pomocniczych. W dzienniku umieszcza się chronologiczny spis zdarzeń występujących we wskazanym okresie sprawozdawczym. Są one ponumerowane i oznaczone. Suma zapisów musi zgadzać się z wszystkimi zapisami na kontach syntetycznych łącznie. W przeciwnym razie występuje błąd. Konta syntetyczne to konta księgi głównej, natomiast konta analityczne to konta ksiąg pomocniczych. Służą one do rejestrowania zdarzeń gospodarczych. Stosuje się zasadę podwójnego zapisu. Zestawienie obrotów i sald ksiąg pomocniczych sporządza się w celu sprawdzenia zgodności z zestawieniem sal księgi głównej i potwierdzenia prawidłowości zasady podwójnego zapisu. Kolejnym składnikiem ksiąg jest inwentarz. Sporządzają go podatnicy, którzy w danym roku przeszli z księgowości uproszczonej na pełną. Jest to wykaz aktywów i pasywów potwierdzony inwentaryzacją. Chociaż prowadzenie ksiąg rachunkowych jest skomplikowane i dla wielu podmiotów obowiązkowe, coraz więcej przedsiębiorstw decyduje się dobrowolnie na taką formę rachunkowości. Jest to świadomy wybór, pozwalający na bieżąco kontrolować kondycję firmy. Spo¶ród poni¿szych proszê wybraæ interesuj±cy Pañstwa przepis ustawy o rachunkowo¶ci. art. 77 art. 79 Przepisy ustawy o rachunkowości wskazują zdarzenia dotyczące sprawozdania finansowego wywołujące sankcje za ich niedopełnienie w postaci kary grzywny lub ograniczenia wolności. Odrębnym aktem, z którego wynikają sankcje związane ze sprawozdaniem finansowym jest Kodeks spółek handlowych. Z kolei zgodnie z Kodeksem karnym skarbowym karze grzywny za wykroczenie skarbowe podlega ten, kto nie przekazuje w terminie właściwemu organowi podatkowemu sprawozdania finansowego lub sprawozdania z badania. Złożenie podpisu Podpisy składane przez wskazane osoby pod sprawozdaniem finansowym poświadczają rzetelność i zgodność danych w nim zaprezentowanych z prowadzonymi księgami rachunkowymi oraz zasadami (polityką) rachunkowości przyjętymi przez jednostkę. Czytaj więcej Kierownik jednostki, a także członkowie rady nadzorczej lub innego organu nadzorującego jednostki są zobowiązani do zapewnienia, aby sprawozdanie finansowe, skonsolidowane sprawozdanie finansowe, sprawozdanie z działalności oraz sprawozdanie z działalności grupy kapitałowej spełniały wymagania przewidziane w ustawie. Za szkodę wyrządzoną działaniem lub zaniechaniem stanowiącym naruszenie ww. obowiązku odpowiadają oni solidarnie wobec spółki (por. art. 4a ustawy o rachunkowości; dalej: uor). Kierownik jednostki, jak i osoba, której powierzono odpowiedzialność za obowiązki dotyczące rachunkowości, muszą pamiętać o odpowiedzialności karnej, o której mowa w art. 77 uor – grzywna lub kara pozbawienia wolności do lat 2, albo obu tym karom łącznie. Na kierowniku jednostki ciąży również kara określona w art. 79 uor. Kary z ustawy o rachunkowości ... Przepisy w art. 79 uor wskazują zdarzenia dotyczące sprawozdania finansowego wywołujące sankcje za ich niedopełnienie w postaci kary grzywny lub ograniczenia wolności. Należy wymienić tu: 1) niepoddanie sprawozdania finansowego badaniu przez biegłego rewidenta, 2) nieudzielenie lub udzielenie niezgodnych ze stanem faktycznym informacji, wyjaśnień, oświadczeń biegłemu rewidentowi albo niedopuszczenie go do pełnienia obowiązków, 3) nieskładanie sprawozdania finansowego do ogłoszenia, Autopromocja Specjalna oferta letnia Pełen dostęp do treści "Rzeczpospolitej" za 5,90 zł/miesiąc KUP TERAZ 4) nieskładanie sprawozdania finansowego, skonsolidowanego sprawozdania finansowego, sprawozdania z działalności, sprawozdania z działalności grupy kapitałowej, sprawozdania z płatności na rzecz administracji publicznej, skonsolidowanego sprawozdania z płatności na rzecz administracji publicznej we właściwym rejestrze sądowym. Jak podkreślił Sąd Najwyższy w wyroku z 6 listopada 2014 r. (IV KK 200/14) na sankcję za nieskładanie sprawozdań finansowych we właściwym rejestrze sądowym wpływa ocena stopnia społecznej szkodliwości czynu, a także czasookres ich niewypełniania. Brak zatwierdzenia sprawozdania finansowego uniemożliwia dokonanie podziału zysku lub pokrycia straty (vide: art. 53 ust. 3–4 uor), podział zysku/podział straty możliwy jest po zatwierdzeniu sprawozdania finansowego przez organ zatwierdzający, poprzedzony wyrażeniem przez biegłego rewidenta opinii o tym sprawozdaniu bez zastrzeżeń lub z zastrzeżeniami. W jednostkach, które nie są zobowiązane do badania rocznego sprawozdania finansowego, podział zysku lub pokrycie straty jest możliwy po zatwierdzeniu sprawozdania przez organ zatwierdzający. Reasumując: brak zatwierdzenia sprawozdania finansowego uniemożliwia wypłatę dywidend. Równocześnie grzywnie lub karze pozbawienia wolności do lat 2, albo obu tym karom łącznie podlega nieprowadzenie ksiąg rachunkowych, prowadzenie ich wbrew przepisom ustawy lub podawanie w tych księgach nierzetelnych danych, a także niesporządzenie sprawozdania finansowego, skonsolidowanego sprawozdania finansowego, sprawozdania z działalności, sprawozdania z działalności grupy kapitałowej, sprawozdania z płatności na rzecz administracji publicznej, skonsolidowanego sprawozdania z płatności na rzecz administracji publicznej, sporządzenia ich niezgodnie z przepisami ustawy lub zawarcia w tych sprawozdaniach nierzetelnych danych (por. art. 77 uor). ... i Kodeksu spółek handlowych Odrębnym aktem z którego wynikają sankcje związane ze sprawozdaniem finansowym jest Kodeks spółek handlowych (dalej: ksh). Zgodnie z art. 594 § 1 pkt 3 ksh niezwołanie zgromadzenia wspólników wbrew obowiązkom wynikającym z Kodeksu i umowy spółki stanowi podstawę do nałożenia przez sąd rejestrowy na członków zarządu grzywny w kwocie do 20 000 zł. Jeżeli w przypadku niezwołania zgromadzenia wspólników spółka poniesie szkodę, to odpowiedzialni za to członkowie zarządu mogą zostać pociągnięci do odpowiedzialności odszkodowawczej na podstawie art. 293 ksh. Zgodnie z przepisami ustawy o krajowym rejestrze sądowym, w przypadku stwierdzenia, że wniosek o wpis do rejestru lub dokumenty, których złożenie jest obowiązkowe, nie zostały złożone pomimo upływu terminu, sąd rejestrowy wzywa obowiązanych do ich złożenia – wyznaczając dodatkowy siedmiodniowy termin. Wezwanie to jest dokonywane pod rygorem zastosowania grzywny. Grzywna nakłada przez sąd rejestrowy może być ponawiania. W jednym postanowieniu sąd może wymierzyć grzywnę nie wyższą niż 15 000 zł, chyba że dwukrotne wymierzenie grzywny okazało się nieskuteczne. Ogólna suma grzywien w tej samej sprawie nie może przewyższać miliona złotych. W praktyce gospodarczej jednorazowa grzywna wynosi 5000 zł. Jeżeli czynności złożenia dokumentów zostaną dopełnione brak jest obowiązku zapłaty grzywny. Nie złożenie sprawozdań finansowych za 2 lata obrotowe powoduje wszczęcie przez sąd rejestrowy o rozwiązanie podmiotu wpisanego do rejestru bez przeprowadzania postępowania likwidacyjnego. Grzywny z kks Zgodnie z art. 80b KKS, karze grzywny za wykroczenie skarbowe podlega ten, kto nie przekazuje w terminie właściwemu organowi podatkowemu sprawozdania finansowego lub sprawozdania z badania. Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z 15 września 2020 r. w sprawie minimalnego wynagrodzenia za pracę oraz wysokości minimalnej stawki godzinowej w 2021 r., minimalne wynagrodzenie za pracę wynosi w 2021 r. 2800 zł. W związku z tym, w 2021 r, za nieterminowe przekazanie sprawozdania finansowego szefowi KAS może zostać nałożona kara w wysokości od 280 zł do 56 000 zł. Kary te w 2022 r. będą wyższe w związku ze wzrostem minimalnego wynagrodzenia. Niezatwierdzenie sprawozdania Jeżeli sprawozdanie finansowe nie zostało zatwierdzone w terminie 6 miesięcy od dnia bilansowego, to należy je złożyć w rejestrze sądowym w ciągu 15 dni po tym terminie, a także 15 dni po jego zatwierdzeniu wraz z dokumentami: rocznym sprawozdaniem finansowym, sprawozdaniem z badania, jeżeli podlegało ono badaniu, odpisem uchwały bądź postanowieniem organu zatwierdzającego o zatwierdzeniu rocznego sprawozdania finansowego i podziale zysku lub pokryciu straty, a także sprawozdanie z działalności w przypadku następujących jednostek: spółek kapitałowych, spółek komandytowo-akcyjnych, towarzystw ubezpieczeń wzajemnych, towarzystw reasekuracji wzajemnej, spółdzielni, przedsiębiorstw państwowych, a także tych spółek jawnych i komandytowych, których wszystkimi wspólnikami ponoszącymi nieograniczoną odpowiedzialność są spółki kapitałowe, spółki komandytowo-akcyjne lub spółki z innych państw o podobnej do tych spółek formie prawnej, oraz w przypadku specjalistycznych funduszy inwestycyjnych otwartych, funduszy inwestycyjnych zamkniętych oraz alternatywnych spółek inwestycyjnych. Na podstawie art. 27 ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych obowiązani do sporządzenia sprawozdania finansowego, z wyłączeniem podmiotów wpisanych do rejestru przedsiębiorców KRS, przekazują, za pomocą środków komunikacji elektronicznej, Szefowi KAS sprawozdanie wraz ze sprawozdaniem z badania, w terminie 10 dni od daty zatwierdzenia rocznego sprawozdania finansowego, a spółki – także odpis uchwały zgromadzenia zatwierdzającej sprawozdanie finansowe. Jeżeli sprawozdanie nie zostało zatwierdzone nie podlega złożeniu do szefa KAS. W następnym artykule z cyklu, który będzie opublikowany 15 listopada w dodatku „Podatki i księgowość", zostanie omówione rozliczenie wyników inwentaryzacji. Patrycja Mikuła, doradca podatkowy Agata Eichler redaktor prowadząca tygodnik „Rachunkowość" Koniec roku to trudny czas dla przedsiębiorców i księgowych. Zamknięcie roku finansowego, bilans i sprawozdania to działania, które na trwałe są wpisane w kalendarz osób odpowiedzialnych za finanse firmy. „Rzeczpospolita" i w ramach wspólnie podjętej inicjatywy postanowiły ułatwić naszym Czytelnikom i Czytelniczkom prace związane z zamknięciem roku. Przez najbliższych sześć tygodni artykuły ze wskazówkami i poradami pojawią się na łamach dodatków „Podatki i księgowość" oraz „Rachunkowość". Artykuły znaleźć można również w systemie Legalis księgowość kadry biznes. Pierwszy artykuł z cyklu ukazał się 8 listopada w dodatku „Podatki i księgowość". Przedsiębiorcy mają obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych w celu rozliczenia się z fiskusem, w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów lub ksiąg rachunkowych. Przepisy szczegółowo określają, kiedy prowadzenie pełnej księgowości jest obligatoryjne. Zgodnie z art. 24a ust. 1 ustawy o PIT osoby fizyczne, przedsiębiorstwa w spadku, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie wykonujące działalność gospodarczą są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami. Tymi odrębnymi przepisami jest ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości. Na kogo przepisy nakładają obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych? Przepisy ustawy o rachunkowości nakładają obowiązek prowadzenia pełnej księgowości w stosunku do: spółek handlowych (osobowych i kapitałowych, w tym również w organizacji) oraz spółek cywilnych, z zastrzeżeniem pkt 2, a także innych osób prawnych, z wyjątkiem Skarbu Państwa i Narodowego Banku Polskiego; osób fizycznych, spółek cywilnych osób fizycznych, spółek cywilnych osób fizycznych i przedsiębiorstwa w spadku, spółek jawnych osób fizycznych, spółek partnerskich oraz przedsiębiorstw w spadku działających zgodnie z ustawą o zarządzie sukcesyjnym przedsiębiorstwem osoby fizycznej i innych ułatwieniach związanych z sukcesją przedsiębiorstw, jeżeli ich przychody netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych za poprzedni rok obrotowy wyniosły co najmniej równowartość w walucie polskiej 2 000 000 euro; jednostek organizacyjnych działających na podstawie Prawa bankowego, przepisów o obrocie papierami wartościowymi, przepisów o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi, przepisów o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej, przepisów o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych lub przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, bez względu na wielkość przychodów; gmin, powiatów, województw i ich związków, a także: państwowych, gminnych, powiatowych i wojewódzkich jednostek budżetowych, gminnych, powiatowych i wojewódzkich zakładów budżetowych; jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, z wyjątkiem spółek, o których mowa w pkt 1 i 2; oddziałów i przedstawicielstw przedsiębiorców zagranicznych, w rozumieniu przepisów o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej; jednostek niewymienionych w powyższych punktach, jeżeli otrzymują one na realizację zadań zleconych dotacje lub subwencje z budżetu państwa, budżetów jednostek samorządu terytorialnego lub funduszów celowych – od początku roku obrotowego, w którym dotacje lub subwencje zostały im przyznane. Obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych dotyczy osób fizycznych, spółek cywilnych osób fizycznych oraz spółek partnerskich, jeżeli ich przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej za poprzedni rok podatkowy wyniosły w walucie polskiej co najmniej równowartość kwoty określonej w euro w przepisach o rachunkowości – przeliczonej na walutę polską według średniego kursu ogłaszanego przez NBP, obowiązującego na pierwszy dzień roboczy października roku poprzedzającego rok podatkowy (art. 24a ust. 4 i 6 ustawy o PIT). Kogo nie dotyczy obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych? Osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki cywilne osób fizycznych i przedsiębiorstwa w spadku, spółki jawne osób fizycznych, spółki partnerskie oraz przedsiębiorstwa w spadku działające zgodnie z ustawą o zarządzie sukcesyjnym przedsiębiorstwem osoby fizycznej i innych ułatwieniach związanych z sukcesją przedsiębiorstw, mogą dobrowolnie stosować zasady rachunkowości określone ustawą o rachunkowości od początku następnego roku obrotowego, jeżeli ich przychody netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych za poprzedni rok obrotowy są niższe niż równowartość w walucie polskiej 2 000 000 euro. Co istotne, wskazane osoby mogą złożyć informacje w tym zakresie (zawiadomienie) na podstawie przepisów o CEIDG. Oznacza to, że mogą one wypełnić ten obowiązek za pośrednictwem wniosku o wpis do CEIDG bez konieczności składania dodatkowego osobnego zawiadomienia w tej sprawie do naczelnika urzędu skarbowego. Czy cudzoziemiec ma obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych ? Coraz częściej cudzoziemcy zakładają w Polsce działalność gospodarczą, do 4 września 2014 r. art. 2 ust. 1 pkt 6 ustawy o rachunkowości nadawał obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych, bez względu na wysokość osiągniętych przychodów, osobom zagranicznym, oddziałom i przedstawicielstwom przedsiębiorców zagranicznych. Po nowelizacji tej ustawy osoby fizyczne będące obywatelami państw spoza Unii Europejskiej nie muszą wraz z rozpoczęciem działalności gospodarczej w Polsce prowadzić ksiąg rachunkowych. Niedopełnienie obowiązku przejścia z księgi przychodów i rozchodów na księgi handlowe to przestępstwo lub wykroczenie skarbowe - mówi Hanna Olczyk, naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa-Wola. Hanna Olczyk, naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa-Wola / Dziennik Gazeta Prawna / Wojtek Gorski Podmioty, które w 2013 r. osiągną przychody netto o wartości co najmniej 5 059 560 zł, od 1 stycznia 2014 r. będą musiały prowadzić pełną rachunkowość. Taki obowiązek po przekroczeniu limitu mają jednak tylko osoby fizyczne, spółki cywilne i jawne osób fizycznych, spółki partnerskie oraz spółdzielnie socjalne (inne, np. spółki kapitałowe, prowadzą pełne księgi zawsze, bez względu na wartość osiąganych przychodów). Czy powinny zgłosić to do urzędów skarbowych? Jeżeli przejście na księgę rachunkową wynika z przekroczenia limitu – nie ma takiego obowiązku. Inaczej jest, gdy podatnicy dobrowolnie decydują o zmianie podatkowej księgi przychodów i rozchodów na księgi rachunkowe. W takiej sytuacji muszą przed rozpoczęciem roku obrotowego zawiadomić o tym naczelnika urzędu skarbowego właściwego dla opodatkowania podatkiem dochodowym. Zawiadomienie to nie ma szczególnej formy, wystarczy, że zostanie złożone na piśmie najpóźniej do 31 grudnia 2013 r. Czy przejście na księgi rodzi jakieś inne obowiązki informacyjne wobec urzędu? Tak. Trzeba zaktualizować dane dotyczące rodzaju prowadzonej ewidencji księgowej. Dotyczy to zarówno tych, którzy zakładają księgi obowiązkowo, jak i tych, którzy robią to dobrowolnie. Osoby fizyczne i spółki cywilne aktualizują swoje dane w terminie siedmiu dni od zmiany rodzaju prowadzonej księgi poprzez system Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej (CEIDG), a pozostałe podmioty - poprzez złożenie w urzędzie skarbowym NIP-2. Przy określaniu obowiązku prowadzenia ksiąg problem może sprawić obliczanie limitu. Artykuł 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o rachunkowości ( Dz. U. z 2013 r. poz. 330 z późn. zm.) mówi o przychodach netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych. Z kolei art. 24a ust. 4 ustawy o PIT ( z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) o przychodach z działalności gospodarczej. Jakie więc zdarzenia gospodarcze trzeba wziąć pod uwagę? Dla podatników prowadzących dotychczas podatkową księgę przychodów i rozchodów będzie miał zastosowanie art. 24a ust. 4 ustawy o PIT. Czyli – tak jak pani wspomniała – przychody z działalności gospodarczej. Art. 14 ust. 1 i 2 tej ustawy precyzuje, co się do nich zalicza, np. kwoty należne, które nie zostały otrzymane po wyłączeniu bonifikat i skont. W ust. 3 są natomiast wymienione te elementy, których się nie wlicza, np. wpłaty na dostawy, których realizacja nastąpi w przyszłych okresach sprawo- zdawczych. Z kolei art. 2 ustawy o rachunkowości dotyczy osób prowadzących księgi rachunkowe, które z racji odpowiednio niższych przychodów chciałyby od nowego roku przejść na podatkową księgę przychodów i rozchodów. Jest to prawnie możliwe i zdarza się, że podatnicy z tego prawa korzystają. Podsumowując, należy podkreślić, że istnieją różnice między definicjami przychodów, kosztów i dochodów/straty w ujęciu bilansowym i w ujęciu podatkowym. Dotyczą zarówno osób fizycznych, jak i osób prawnych, jednak nie są źródłem większych problemów w rozliczeniach podatkowych. Czy organ podatkowy może sprawdzić, które osoby fizyczne powinny zaprowadzić księgi rachunkowe? Tak. Ustalenie tej grupy podatników jest możliwe w oparciu o zadeklarowane kwoty przychodów w zeznaniu podatkowym PIT za poprzedni rok podatkowy. Poza tym weryfikacja może odbywać się np. w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej, których jednym z elementów jest okazanie prowadzonych ksiąg podatkowych. Organ podatkowy weryfikuje również zawiadomienia o zaprowadzeniu odpowiednich ksiąg lub zgłoszenia aktualizacyjne. Jakie są kroki urzędu skarbowego, jeżeli mimo obowiązku podmiot nie prowadzi ksiąg? W przypadku niedopełnienia obowiązku przejścia z ksiąg przychodów i rozchodów na księgi handlowe prowadzone jest postępowanie w trybie kodeksu karnego skarbowego ( z 2013 r. poz. 186). Jaką karę urząd może wymierzyć? Zgodnie z kodeksem karnym skarbowym nieprowadzenie księgi rachunkowej wbrew obowiązkowi jest czynem zabronionym. Czyn ten jest zdefiniowany w art. 60 i stanowi przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe. Zgodnie ze stanowiskiem doktryny o nieprowadzeniu księgi wbrew obowiązkowi możemy mówić również wtedy, gdy prowadzona jest księga niewłaściwa dla danego podmiotu, np. księga przychodów i rozchodów w miejsce księgi rachunkowej. W przypadku uznania, że czyn stanowi wypadek mniejszej wagi, prowadzone jest postępowanie o wykroczenie skarbowe z art. 60 par. 4 Za wypadek mniejszej wagi, zgodnie z art. 53 par. 8 można uznać taką konkretną sprawę, która ze względu na jej szczególne okoliczności – zarówno przedmiotowe, jak i podmiotowe – zawiera niski stopień społecznej szkodliwości. W przypadku czynów zabronionych z art. 60 należy brać przede wszystkim pod uwagę, czy sposób i okoliczności ich popełnienia nie wskazują na rażące lekceważenie przez sprawcę porządku finansowo-prawnego lub reguł ostrożności wymaganych w danych okolicznościach. Postępowanie o wykroczenie skarbowe z art. 60 par. 4 może zostać przeprowadzone w trybie postępowania mandatowego. W przypadku wyrażenia przez sprawcę zgody na przyjęcie mandatu karnego najwyższa możliwa kara grzywny wynosi 3200 zł, co stanowi podwójną wysokość minimalnego wynagrodzenia. Jeśli sprawca nie wyrazi zgody na przyjęcie mandatu karnego, wszczyna się dochodzenie. W takim przypadku kara grzywny może wynieść maksymalnie 32 000 zł (dwudziestokrotna wysokość minimalnego wynagrodzenia). Minimalne wynagrodzenie obowiązujące w 2013 r. to 1600 zł. Jeśli w danej sprawie nie będą miały zastosowania przesłanki z art. 53 par. 8 prowadzi się postępowanie przygotowawcze w formie dochodzenia o przestępstwo skarbowe z art. 60 par. 1 Sprawca takiego czynu zabronionego będzie podlegał karze grzywny do 240 stawek dziennych. Stawka dzienna, zgodnie z art. 23 par. 1 nie może być niższa od jednej trzydziestej części minimalnego wynagrodzenia ani też przekraczać jej czterystukrotności, co oznacza, że maksymalna kara grzywny w przypadku popełnienia przestępstwa skarbowego z art. 60 par. 1 może wynosić 5 120 640 zł (przy zastosowaniu najwyższej dopuszczalnej stawki dziennej w wysokości 21 336 zł). Warto też wspomnieć, że omawiany czyn zabroniony stanowi nie tylko wykroczenie skarbowe lub przestępstwo skarbowe, ale również przestępstwo na podstawie art. 77 pkt 1 ustawy o rachunkowości. Jest ono zagrożone karą grzywny lub pozbawienia wolności do lat dwóch albo obiema karami łącznie. Tak więc niezależnie od kary za wykroczenie lub przestępstwo skarbowe za powyższe czyny można zostać ukaranym również na podstawie ustawy o rachunkowości. Wspominała pani o dobrowolnym przejściu na pełne księgi. Czy często się to zdarza? Nie są to częste przypadki, ale się zdarzają. Prowadzenie ksiąg rachunkowych pozwala przedsiębiorcy uzyskać więcej informacji o kondycji finansowej firmy niż księga przychodów i rozchodów. Przedsiębiorca uzyskujący w ciągu roku 4–5 mln zł przychodu w rozumieniu przepisów jest traktowany jeszcze jako tzw. mały podatnik. Jednak w praktyce w przypadku osoby fizycznej lub spółki osobowej to dość duże przedsięwzięcie i pełna wiedza o sytuacji firmy, której uzyskanie umożliwia prowadzona księga rachunkowa, jest często głównym powodem, dla którego podatnicy wybierają tę formę pomimo braku ustawowego obowiązku. Prowadzenie pełnej rachunkowości ułatwia też w przyszłości proces przekształceń własnościowych w przedsiębiorstwie i zmianę formy prawnej. Pełna rachunkowość ułatwia proces przekształceń własnościowych Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą wydawcy INFOR PL Kup licencję

art 77 ustawy o rachunkowości